Ξυλανθρακοπωλείο Εμμανουήλ Ιωαννίδη, Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου 87

Αν και δεν ξέρουμε πότε γεννήθηκε ξέρουμε που. Μήδεια Ανατολικής Θράκης. Μετά το 1922 βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη. Παντρεύτηκε δεύτερη φορά. Την Περιστέρα από τη Στενήμαχο της Ανατολικής Ρωμυλίας που εγκαταστάθηκε αρχικά στη Στενήμαχο της Ημαθίας. Έκαναν δυο παιδιά, τον Νικόλαο και τη Μαρία. Είχε καρβουνιάρικο στο Τσινάρι. Στη Μήδεια υπήρχε παράδοση στο συγκεκριμένο επάγγελμα. Ξύλα, κάρβουνα και κωκ. Ζέσταινε τη γειτονιά. Και με τη σειρά του πήγαινε ακριβώς απέναντι, στην περιβόητη ταβέρνα του Βλάχου, να «ζεσταθεί» και ο ίδιος με ένα ποτήρι κρασί.

Σε μια περιοχή που είχε πολλούς Θρακιώτες, ένιωθε μάλλον πιο άνετα. Πάνω από το καρβουνιάρικο ήταν το σπίτι της οικογένειας του Εμμανουήλ Ιωαννίδη. Δυο δωμάτια σε όροφο, χωριστή κουζίνα και αποχωρητήριο στη μικρή αυλή. Το σπίτι πουλήθηκε τη δεκαετία του 1980. Γκρεμίστηκε και στη θέση του χτίστηκε ένα πολυόροφο κτίσμα. Δίπλα στο κατάστημα του Ιωαννίδη, ο Αρμένιος Αρακέλ, πρόσφυγας μάλλον και αυτός, είχε μαζί με τη γυναίκα του Μαγδάλω, στραγαλάδικο. Παραδίπλα υπήρχε ένα κουρείο.

Η Φωτεινή Χρηστίδου μιλάει για τη γειτονιά και τον παππού της: Οι αναμνήσεις από το συγκεκριμένο δρόμο ξεκινούν από τη δεκαετία του ’60, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’60, όταν παιδάκι μ’ έφερνε εδώ η μητέρα μου, στον παππού, τη γιαγιά και τον αδελφό της, που ‘μέναν ακριβώς σ’ αυτό εδώ το σημείο. Υπήρχε ένα κατάστημα, ήταν καρβουνιάρικο, πωλούσε κάρβουνο ο παππούς μου, θυμάμαι ξύλα, θυμάμαι κάρβουνο, θυμάμαι κωκ, τέτοια εμπορεύματα…εκείνο που θυμάμαι είναι ότι έφευγε από το μαγαζί του και ερχόταν εδώ στη ταβέρνα του Βλάχου γιατί ήταν μεγάλος πότης. Εν πάση περιπτώσει ο παππούς μου, Ιωαννίδης Εμμανουήλ το όνομά του, ήτανε πρόσφυγας από την περιοχή της Μήδειας στην Ανατολική Θράκη.