Οι προσφυγικές αυλές

Απο τη μία η Πέτρου Ράλλη και η Λαοδικείας, οι δυο κεντρικές οδικές αρτηρίες της πόλης, πολύβοες και διαρκώς σε κίνηση και αναμέσα τους τα πλυντήρια, αναπάντεχα ήσυχα και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους. Ενώ θα περίμενες να είναι ίδια όπως οι προσόψεις των προσφυγικών ακινήτων οι εσωτερικές τους αυλές είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους. Άλλες ιδιαίτερα περιποιημένες και φροντισμένες, άλλες πιο παρατημένες, όλες όμως εχουν μια περίεργη γεωμετρία από τις συνεχείς επεκτάσεις των προσφυγικών σπιτιών, τις πολλαπές τους χρήσεις (πάρκινγκ, κήποι και αυτοσχέδιες αποθήκες) και την εύκολη ή πιο δύσκολη συνύπαρξη των κατοίκων τους. 

Η αίσθηση που αποκτάς ως επισκέπτης ή επισκέπτρια της αυλής είναι τις περισσότερες φορές λίγο του «εισβολέα» σε ένα χώρο καθαρά ιδιωτικό έστω και αν ο χώρος είναι δημόσιος και οι κάτοικοί του τετραγώνου τις περισσότερες φορές ιδιαίτερα ευγενικοί, πρόσχαροι και ιδιαίτερα ομιλητικοί με τους επισκέπτες. Συνήθως οι παλιότεροι κάτοικοι των αυλών αυτών έχουν μια διαφορετική εξωστρέφεια από τους νεότερους, περνούν περισσότερο χρόνο στην αυλή, είναι πιο κοινωνικοί με τους γείτονες που γνωρίζουν από χρόνια, αναγνωρίζουν αμέσως τον επισκέπτη/επισκέπτρια και αισθάνονται κάπως σαν «εκπρόσωποι» του τετραγώνου με χρέος να μιλήσουν για τις ομορφιές και τις δυσκολίες που βίωσαν οι ίδιοι και οι γονείς τους, λησμονούν τις σχέσεις γειτονίας που υπήρχαν και παραπανιούνται για τις νέες πραγματικότητες και τις δυσκολίες που έχει η ζωή στα σπίτια αυτά. Ξέρουν συνήθως την ιστορία όλων όσων έμεναν στην αυλή και  έχουν μια λεπτομέρεια να μοιραστούν με τον «ξένο» που ήρθε στη γειτονιά τους.